آخرین روزهای عارف

خیال من قاتل من است. و الا ممکن نیست من به این زودی ها این طور از پا درآمده و از دست بروم...مرا خیال کشت. همان خیالات شوم و ننگینی که توانم به زبان بیاورم. همان خیالاتی که مانع است از این که یک هفته بتونم با رفیق شفیقی وقت بگذرانم...همان خیالاتی که مرا گوشه نشین کرد..با روح نفرتی که از گفتن و خواندن شعر پیدا کرده ام، حتی از خواندن کلیات شیخ و دیوان خواجه و شاهنامه فردوسی هم که اینهاست. برای هر ایرانی به منزله کتب آسمانی است پرهیز می کنم...» با آن که در بستر بیماری افتاده، با وجود مزاج علی، مردمان ساده کوچه و خیابان را هم مشمول نفرت خود می سازند. همین مردمی که گناه جن و انس را در دوره زندگانی جغد آسای خود، به ریختن چند دانه اشک با ریا پاک می کنند و در آخرین نفس هم منتظرند که یک مرتبه در بهشت ​​به روی آن باز می شود و به مجرد دخول مشغول پریدن و چریدن است. گردند...!"

رفتار و آداب ایرانیان در سفرنامه‌های عهد قاجار (مقاله ای در سایت مورخان)...