باقرخان سعدالسلطنه

باقرخان سعدالسلطنه در اوایل سال 1296 ه. مسئوليت ساختن جاده تهران به قزوين و تهران به قم را برعهده گرفت و به خاطر انجام اين مأموريت او را به حكومت غزوين گماشتند.
 باقرخان ابتدا در سال 1305 به عنوان نايب الحكومه دارالسلطنه قزوین منصوب شد و در سال 1306 لقب "سعدالسلطنه" را از ناصرالدین شاه قاجار دريافت كرد و در همين سال بود كه به جاي الله قلي ميرزا ​​ايلخاني به حكمراني قزوين تعيين شد و تا سال 13. مقام باقي ماند. در این دوران در سال 1307 ه. ق ناصرالدين شاه مسئوليت ويژه سرپرستي هياتي را به او سپرد كه امين اقدس از زنان سوگلي شاه را براي درمان بيماري چشم به وين ببرد.
سعد‌السلطنه در سال 1309 در سال 1309 برای چند ماهي از حكمراني قزوين بركنار گرديد ولي بار ديگر در سال 1310 به همين سمت دست يافت و تا سال 1314 ه. ق، در عهد سلطنت مظفرالدين شاه قاجار در اين سمت باقي ماند. در سال 1314 ه.ق در جريان شورشي كه به رهبري حاج سيد ابراهيم سيدجوادي، توليت مدرسه التفاتيه به دليل آنچه كه تعليمات باقرخان خوانده‌اند و اگر ديگري توجه نداشته باشم به روحاني كه عنوان داشته‌اند، و از مردم به دارالحكومه، باقرخان حمله كنند. به ناچار به گریخت، از او بناهای بسیار ارزنده ای در شهر قزوین به جا ماند که نیک ترین آن ها مهمانخانه بزرگ قزوین بود که در دوره ی پهلوی اول تخریب شد و دیگر مجموعه بزرگ تهرانی که متشکل از کاروانسراهای سرپوشیده و بزرگ درون شهری بود، شد.